Soms heb je een flashback. Hoe je leven ook had kunnen zijn of kunnen lopen. Dat had ik dit weekend. We waren op een groot sinterklaasevenement, tussen zieke kinderen door. Buikgriep. Blegh. Zelf ben ik er ook door geveld. Dat is onderwerp voor een ander blog. Hoe moeilijk ik het vind om ziek te zijn sinds ik kinderen heb. Maandagochtend heb ik 10 dingen moeten regelen, voordat ik me letterlijk kon ‘overgeven’ aan het ziek zijn. Want ja, wie brengt de (weer fitte) kinderen naar school, doet de was, boodschappen, ed?
Terug naar het evenement. Naderhand sta ik bij de wc’s op de kinderen en Johan te wachten. Er staat een vrouw van mijn leeftijd naast me, met een kinderwagen met een kindje met blonde haartjes erin zie ik vanuit mijn ooghoeken. Ik kijk nog een keer, en zie dan dat het een meisje met het syndroom van Down is. Beschaamd kijk ik de andere kant op. Waarom eigenlijk, realiseer ik me… Het is toch normaal dat je even in de kinderwagen kijkt? Toch voel ik me er niet lekker onder, en ik ga een kort koetjes en kalfjes-gesprekje met de moeder aan. Dan zie ik mijn dochter van 4 vrolijk, gezond, en al stuiterend uit de wc komen. Ik zeg de dame gedag. En realiseer me heel goed dat ik haar had kunnen zijn…
Ik lig weer op het bed in Nieuw Zeeland, tijdens de 20-weken echo. Alles lijkt goed, alleen de dame in kwestie meldt op het eind dat er toch iets afwijkends is gevonden, iets met 2-vaten in de navelstreng ipv 3. Ze doet er heel luchtig over, maar goed die houding zijn we inmiddels wel gewend, dat zegt niks hier in deze cultuur. We zoeken het later zelf uit, en er blijkt een vergrootte kans op hart, nier aandoeningen en ook het syndroom van Down… Onze wereld ziet er in de weken erna anders uit. Hart en niertjes blijken bij verdere controle gelukkig goed, en ik krijg extra groeiecho’s. We doen geen verder onderzoek, ze is welkom hoe ze ook is. Ik voel me erg eenzaam in de weken die volgen, en ook bezorgd. In Nieuw Zeeland zie je bijna geen kindjes met het syndroom van Down, en ook heb ik weinig mensen met wie ik hierover kan praten. Ik doe nader onderzoek, en realiseer me dat ik het wil zoals in Nederland. Daar heb ik op een zorgboerderij gewerkt bij een gezin met een kindje met Down, dat was zo mooi. Een veel betere integratie, ipv ze in een instelling ver weg te stoppen. Deze kinderen kunnen zoveel, en zijn op hun speciale manier zo bijzonder!
27 juni 2013 wordt ons wondertje Cynthia geboren, gezond en wel. We zijn opgelucht en dankbaar. Alhoewel het achteraf wel het proces om terug te gaan naar Nederland in gang heeft gezet in ons (onder)bewustzijn.
Mevrouw met je prachtige dochter in de kinderwagen. Het zal een extra zorg zijn, en mensen zullen misschien een extra blik in je kinderwagen werpen. Ik wens je veel kracht en geluk toe, bij het genieten van jouw wonderkind.