Een ree springt weg in het bos terwijl ik kom aan gecrost op de fiets. De blaadjes van de bomen zijn voorjaars olijfgroen. Het is maandagmorgen en erg rustig op de paden. Ik bedenk me hoe fijn het is dat ik de keuze heb gemaakt om op de fiets te stappen. Vanochtend had ik snel mijn zoon van zeven naar school gebracht, en daarna ben ik de heuvel op gefietst om mijn 3-jarige dochter een ochtend naar de kinderdagopvang te brengen.

Thuis wachten de ontbijtbordjes me op, naast een volle  vaatwasser, de was, een badkamer die hoognodig gepoetst moet worden, en een to-do lijst die maar niet ophoudt sinds ik aan mijn eigen praktijk ben begonnen. Ik nam even de tijd om bij mezelf na te gaan waar nu mijn behoefte lag. En dat was: op de fiets stappen de bossen in. Hoe moeilijk was dat moment. Om ook echt te gaan zonder schuldgevoel. Want ja, dat ligt toch wel op de loer. Hoe kan ik nu op de fiets stappen terwijl ik nu een paar kostbare uurtjes heb om zonder een kleuter achter me aan, effectief thuis te werken of schoonmaken?

Nu in de bossen voel ik me vrij, en laad ik me op in de natuur. Dat heb ik zo nodig, daar ben ik me het afgelopen jaar heel bewust van geworden. Toen ik bezig was met mijn promotie-onderzoek nu alweer ruim tien jaar geleden, fietste ik hier ook vaak. Ik ga dezelfde heuveltjes op en af. Een verschil is dat het schelpjes fietspad is vervangen door beton. Een ander verschil is dat ik toen met deadlines in mijn hoofd zat, van een paper of een presentatie die af moest. De druk viel dan onder het fietsen even weg, waarna ik er weer tegenaan kon. Nu is dat ook zo. Eenmaal thuis ben ik veel effectiever en heb ik meer geduld met de kinderen. En dat allemaal door een heerlijk fietsritje door de bossen. Dat zijn toch heel waardevolle keuzes: even kiezen voor tijd met jezelf.